Platform Energietransitie

De kleine energie-afnemers hebben allen vrijwel dezelfde problemen en kansen. Wanneer we ons verenigen binnen één grote coöperatieve vereniging voor kleinverbruikers staan we sterk tegenover de energieleveranciers en de betrokken overheidsinstanties. Vervolgens kunnen we dan proberen om afspraken te maken over lange termijn oplossingen ofwel structurele verbeteringen.

Door zonnepanelen te installeren kan iedere woningeigenaar met een geschikt dak direct zijn termijn bedrag vele tientallen euro's per maand (in sommige gevallen zelfs met honderden euro's) laten verlagen.

Geen budget, geen probleem, eigen inleg is niet nodig. Bij Cowave kunnen zonnepanelenpakketten gehuurd worden voor sociale huurprijzen. In de huurprijzen  van Cowave zit geen winstmarge inbegrepen, waardoor de huurders in principe alleen een btw-nadeel (21% over het maandelijkse huurbedrag) hebben ten opzichte van de kopers van zonnepanelen.

Dit verschil tussen huurders en kopers kan voor een deel gedicht worden door de efficiënte inkoop (grootschalige inkoop door Cowave) en een planning waarbij zoveel mogelijk  installatiewerkzaamheden gecombineerd worden per wijk of per regio.

In de periode 1963 tot en met 1968 is vrijwel heel Nederland bijzonder snel overgestapt op het gebruik van aardgas. Dit werd vooral veroorzaakt door de lage prijs van aardgas en omdat in de grote steden al een leidingnet bestond voor stadsgas.

Nu staan we voor een nieuwe uitdaging: ''Hoe komen we zo snel mogelijk weer van ditzelfde aardgas af?''.

De 2 succesfactoren uit de jaren 60 kunnen ook nu weer bepalend worden in de uitrol van de energietransitie:

1. Goedkoper

2. Snel toepasbaar

Voor wat betreft de succesfactor ''goedkoper'', is het dus van belang om waterstofgas, de beoogde vervanger van aardgas, zo voordelig mogelijk te gaan produceren. Dit is nog best wel een opgave, maar zeker niet ondoenlijk. Recente berekeningen tonen aan dat de kosten voor elektrolyse kunnen dalen van nu € 0,10/    naar € 0,01/      binnen redelijk afzienbare tijd.

Aan succesfactor nummer 2 ''snel toepasbaar'' kan iets makkelijker voldaan worden. De aardgasleidingen kunnen namelijk relatief snel en voordelig worden aangepast voor transport van waterstofgas. Omdat waterstof bestaat uit de kleinste moleculen moet het aardgasnet aangepast worden om lekkage te voorkomen. Dit betreft dan vooral de afdichtingen en pakkingen. De KIWA heeft hier onderzoek naar gedaan en zij constateert in haar rapport van juni 2017 dat de kosten hiervan slechts 10% zijn van de oorspronkelijke aanleg.

Dure verzwaring van het net moeten we absoluut niet doen. Het kapitale bedrag van circa 40 miljard euro dat hiervoor nodig is kan beter gebruikt worden voor de aanleg van lokale hubs. De bedoeling is dat in deze hubs waterstof geproduceerd gaat worden met behulp van lokale stroomaanvoer verkregen via zonnepanelen op daken van woningen, bedrijfspanden en overheidsgebouwen. Alle opgewekte stroom die in een wijk of dorp niet direct geconsumeerd wordt, kan in de lokale hub gebruikt worden voor elektrolyse. Het waterstofgas dat daaruit voorkomt dient als vervanger van aardgas, maar ook als opslagmedium voor stroomproductie. Dit laatste om ook in de vraag naar stroom op bewolkte dagen en tijdens de avond- en nachtelijke uren te voorzien.

Het alternatief om ‘all-electric’ te gaan, zelfs alleen voor de bebouwde omgeving is op financiële en planningstechnische gronden niet haalbaar. Het verschil tussen gas- en elektriciteitsverbruik in Nederland uitgedrukt in PJ is veel te groot. Het converteren van gasleidingnetwerk naar waterstofleidingnetwerk is juist een geweldige kans om de bestaande gemeenschappelijke infrastructuur
- waar we met elkaar zo’n tweehonderd miljard euro (200E9 €) in geïnvesteerd hebben - te kunnen hergebruiken in de zo noodzakelijke energietransitie.